کتاب “باغبان و نجار” از آلیسون گوپنیک به طور استعاری این دو پیشه رو نماینده‌ی دو روش تربیتی متفاوت معرفی کرده. نجارها والدینی هستن که می‌خوان بر طبق دستورالعمل‌های موجود عمل کنن تا فرزندشون طبق هدف و برنامه‌ریزی اون‌ها رشد کنه. در مقابل باغبان‌ها می‌دونن که هیچ تضمینی وجود نداره که شخصیت و آینده‌ی فرزند اون مدل خاصی که مد نظر والدینه شکل بگیره. مثل گیاهی که می‌کاری و ازش مراقبت می‌کنی اما متغیرهای زیادی روی اکوسیستم گیاه اثر می‌ذارن و پروسه‌ی رشدش رو غیرقابل پیش‌بینی می‌کنن.

کتاب باغبان و نجار تاکید داره که تربیت کودکان نباید یه پروژه با هدف مشخص باشه، بلکه باید یه رابطه لذت‌بخش و همراه با حضور در لحظات روزمره باشه. نویسنده کتاب باغبان و نجار توضیح می‌ده که ذهن بچه‌ها به طور طبیعی بی‌نظمه و این بی‌نظمی در حقیقت نشونه‌ای از خلاقیت و قابلیت یادگیری بالای اون‌هاست.

به نظر گاپنیک مدل باغبان با ماهیت تربیت فرزند چه از نظر تاریخی و چه از نظر تکاملی مطابق‌تره. اما مشکل مدل نجار چیه؟ گاپنیک می‌گه اون شیوه به تربیت فرزند مثل یه شغل نگاه می‌کنه. اینه که این فرایند هم برای والدین و هم برای کودک سخت، اضطراب آور و تنش‌زا می‌شه.